Nie da się zamknąć miłości w kilku słowach. Podejmuję decyzję, by kogoś kochać. I właśnie w tym momencie rozpoczyna się ciężka praca.

Każdy człowiek jest inny. To dość oczywista prawda. W codziennym życiu jednak bardzo często o tym zapominamy. Wszyscy próbujemy szukać miłości i staramy się ją w jakiś sposób okazywać. Wiemy doskonale, że to nie jest łatwe zadanie.

John Powell - jezuicki duchowny - w jednej ze swoich książek napisał o kilku bardzo ważnych kwestiach dotyczących procesu "uczenia się miłości". Warto poświęcić im odrobinę uwagi. Pierwszą z nich jest to, by umieć pokochać siebie. Obdarzyć siebie zdrową i dojrzałą miłością to znaczy mieć poczucie wartości. Czy potrafimy powiedzieć z całym przekonaniem: Cieszę się, że jestem sobą! Jak to dobrze być mną!

W naszej kulturze wszelkie przejawy akceptowania siebie i kształtowania własnej wartości są często rozumiane jako zarozumialstwo, próżność, pycha i przejaw narcyzmu. To nie ułatwia budowania własnej wartości. Warto jednak spróbować. Od tego bowiem w dużej mierze zależy, jak pokochamy innych.

Kolejna niezwykle ważna sprawa dotycząca miłości bliźniego również może wydawać się niemodna w dzisiejszym świecie. Jeśli chcesz zdobyć miłość, być kochanym to... przyjmij postawę służby. Tylko ktoś, kto cały pragnie oddać się drugiemu człowiekowi i nie będzie oczekiwał niczego dla siebie, zyska miłość. To właśnie jej paradoks. Odczuwamy strach przed taką postawą. Jeśli ja potrzebuję miłości, to przecież muszę się skupić na własnych potrzebach, na tym, czego pragnę, co mnie uszczęśliwia, co chcę osiągnąć. Nic bardziej mylnego. Trudno to wytłumaczyć, ale ci, którzy odważyli się na taką postawę, wiedzą, że... to działa!

Ostatnia kwestia, o której pisze w swojej książce wspomniany jezuita dotyczy naszych emocji. Autor zaznacza, że są one neutralne moralnie. Nie można ich oceniać w kategoriach dobra i zła. Rozgniewałam się, zasmuciłam, wystraszyłam, zirytowałam – to po prostu fakty. Zaakceptować to oznacza dać sobie szansę na rozwój. Uczucia, jakie się w nas pojawiają mogą być przecież kopalnią wiedzy o nas samych. Warto więc te emocje poddawać analizie: Dlaczego ta sytuacja mnie zdenerwowała? Co sprawia, że zawstydzam się w takich momentach?

Duchowny przekonuje, że w celu zbudowania dojrzałej i prawdziwej miłości musimy zdobyć się na odwagę, by komunikować innym swoje uczucia. Jezuita wysuwa ciekawą tezę, iż poznać naprawdę można kogoś tylko wtedy, kiedy da nam dostęp do swoich odczuć. Inni mogą dowiedzieć się, kim my jesteśmy, jeżeli pozwolimy im wejść w świat naszych emocji. Jest wiele osób o takich czy innych poglądach politycznych, upodobaniach kulinarnych, zainteresowaniach i pasjach. Tylko odczucia są indywidualne, jedyne w swoim rodzaju, właściwe konkretnej osobie.

To, że wiem, co myślisz na jakiś temat, nie oznacza, że cię naprawdę znam. Autor podaje bardzo przekonujący przykład. Kiedy komunikujemy komuś: Myślę, że jesteś inteligentny, nie dajemy mu pełnego prawa do poznania nas. Pod tym komunikatem mogą się bowiem kryć bardzo różne stany emocjonalne: Myślę, że jesteś inteligentny, więc... boję się ciebie, chcę cię upokorzyć, sprawia mi to radość, czuję się zmotywowany itp.

Przykłady można by zapewne mnożyć. Nie jest łatwo mówić o swoich emocjach. Odsłaniamy się, narażamy na odrzucenie, ryzykujemy brakiem akceptacji. Ale gra jest warta świeczki, ponieważ jesteśmy autentyczni, przekazujemy prawdę o sobie. Pozwalamy, by ktoś nas poznał. Mamy zatem szanse na budowanie relacji silnych i prawdziwych. Warto uwierzyć, że otwartość rodzi otwartość. Jeśli my będziemy prawdziwi i pozbędziemy się swoich masek, inni wobec nas także staną się tymi, którymi naprawdę są. To otwiera drzwi do rozwoju człowieka. Daje mu szansę, by prawdziwie kochał i był kochany.

Przecież miłość to podstawowe powołanie każdego chrześcijanina. Podejmijmy wyzwanie!