Pewien chrześcijański terapeuta małżeński, Gary Chapman, na podstawie swoich wieloletnich obserwacji podczas pracy z parami w kryzysie wysnuł bardzo ciekawe wnioski. Jego zdaniem każdy z nas kocha, posługując się swoim ulubionym językiem miłości.

Chapman wyodrębnił pięć głównych języków, które oczywiście mają swoje "dialekty". Warto krótko je scharakteryzować. Pierwszy z nich to "spędzanie czasu". Niektórzy najpełniej czują się kochani, gdy mogą po prostu z kimś być. Kiedy ktoś poświęca im swój czas, wtedy czują się kochani. W taki sposób sami okazują uczucia innym.

Kolejny język miłości to "afirmacja". Ci, dla których jest on wiodącym sposobem okazywania i przyjmowania sympatii najbardziej lubią słyszeć na swój temat miłe słowa, pochwały. Czują się docenieni, kiedy ktoś słowem wyraża swoją wdzięczność i sympatię. W taki sposób również najbardziej lubią okazywać uczucie.

Niektórzy najchętniej okazują i przyjmują miłość poprzez pomoc. Drobne przysługi, wsparcie w dowolnej formie, wyręczenie w czymś... Sposobów na okazanie pomocy jest tysiące, dlatego lista mogłaby być bardzo długa.

Nie może zabraknąć tutaj również dotyku. Niektórzy czują się najbardziej kochani i doceniani, gdy są przytulani, klepani po ramieniu. Lubią witać się uściskiem, podaniem ręki. Zależy im na fizycznym kontakcie i bliskości. To właśnie ich ulubiony język miłości.

Jest też grupa osób, której językiem miłości są prezenty. Nie ma to nic wspólnego z byciem materialistą. One czują się docenione najbardziej wtedy, kiedy otrzymają coś od kogoś. Wcale nie musi być to klejnot za milion dolarów czy jakikolwiek inny drogi prezent. Wystarczy jakiś drobiazg, niespodzianka.

Większość nieporozumień i kłótni między ludźmi wynika właśnie z tego, że nie znamy swoich języków miłości. Nie obserwujemy się zbyt uważnie. Nie chcemy lub nie widzimy potrzeby, by się ich uczyć. Dotyczy to oczywiście nie tylko relacji damsko-męskich. Odnosi się do wszystkich związków z drugim człowiekiem. Warto przyjrzeć się, jakim językiem miłości mówi mój przyjaciel, posługują się moi rodzice czy sąsiedzi. Dzięki temu nie tylko sprawimy innym wokół nas ogromną radość, ale również sami na pewno bardzo się rozwiniemy. Zaczniemy jeszcze lepiej doceniać sygnały miłości kierowane w naszą stronę.

Za nami renowacje misji świętych. Ojciec Emilian wielokrotnie podkreślał, że prawdziwa i trwała jedność musi opierać się na miłości. Może warto zatem ją świadomie rozwijać i okazywać. Niech to będzie nasze porekolekcyjne postanowienie.

Renata Pałka